كاش می آمدی و با تو جهان گل می كرد

از گلستان رُخت گلشنِ جان گل می كرد

مي شكفت از قدمت خنده به لب های زمین

با تماشای حضورِ تو زمان گل می كرد

از شمیم نفست، باغ، معطّر می شد

چهره ات در دل وِ چشم نگران گل می كرد

هيچ دل نيست كه سودایی دیدار تو نیست

كاش با آمدنت دامن جان گل می كرد

تو بهار، چمنی وقت شكوفايی گل

كاش با آمدنت خواب خزان گل می كرد

سبزه با عشق تو در دشت و چمن می روييد

لاله با مهر تو پنهان و عيان گل می كرد

مي گذشتی اگر از دشت، بـه همراه نسيم

خاک، با ديدن تو رقص كنان گل می كرد